|
รำพึงพระวาจาประจำวัน วันอาทิตย์ที่11 กุมภาพันธ์ 2561 วันอาทิตย์สัปดาห์ที่ 6 เทศกาลธรรมดา ปีบี [ลนต.13:1-2, 44-46; 1 คร.10:31-11:1; สดด. 32; มก. 1:40-45] “เขาจะมีมลทินตลอดเวลาที่เป็นโรคผิวหนังติดต่อได้
“ถ้าผู้ใดมีแผลที่ผิวหนัง เป็นฝี เป็นผื่น หรือพุพอง ซึ่งอาจลามเป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ ให้นำผู้นั้นไปหาอาโรน หรือสมณะอื่นผู้สืบเชื้อสายจากเขา” (ลนต.13:2) สมณะจะเป็นผู้ตรวจและประกาศว่าคน ๆ นั้นมีมลทิน (ลนต.13:3) ชาวอิลราเอลที่เป็นโรคเรื้อน จะไม่สามารถมีส่วนร่วมหรือทำกิจกรรมใด ๆ ในสังคมได้เวลาไปไหนมาไหน ต้องร้องตะโกนว่า “มีมลทิน มีมลทิน” (ลนต.3:45)“เพราะมีมลทิน เขาจะต้องแยกไปอยู่นอกค่าย” (ลนต. 13:46) คนโรคเรื้อนในพระธรรมใหม่ เป็นสัญลักษณ์ของสภาวะภายในชีวิตจิตของเรา, เป็นสัญญลักษณ์ของบาปที่ไม่ได้รับการอภัย, ความขมขื่น, ความโกรธ, ความเกลียด, ความไม่พอใจและอื่น ๆ ผู้ที่ทนทุกข์จากโรคซืมเศร้า, การหย่าร้าง, การเก็บตัว, ผู้ที่แยกตัวอยู่อย่างโดยเดี่ยว ก็เป็นเหมือนคน “เป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ และเพราะมีมลทิน เขาจะต้องแยกไปอยู่นอกค่าย” (ลนต.13:46) คริสตชนที่ดำเนินชีวิตไม่เกี่ยวข้องกับชุมชนแห่งความเชื่อของตนเอง ก็เหมือนกับแยกตัวออกไป เมื่อเป็นเช่นนี้ก็เหมือนกับ “เขาจะต้องแยกไปอยู่นอกค่าย” (ลนต.13:46) เปรียบเทียบก็เป็น โรคเรื้อนในสมัยสังคมของชาวยิวในพระธรรมเดิม วันนี้“พระเยซูเจ้าทรงสงสาร ตื้นตันพระทัย จึงทรงยื่นพระหัตถ์สัมผัสเขา ตรัสว่า “เราพอใจ จงหายเถิด”ทันใดนั้น โรคเรื้อนก็หาย เขากลับเป็นปกติ”(มก.1:41-42) พระเยซูเจ้ายื่นพระหัตถ์ออกไปก่อน รักษาคนโรคเรื้อนให้หาย พระเยซูเจ้ารักษาโรคความรู้สึกภายใน ฟื้นฟูชีวิตคริสตชน“ดังนั้น พระเยซูเจ้าก็ทรงรับการทรมานนอกประตูเมือง เพื่อจะทำให้ประชากรศักดิ์สิทธิ์ด้วยพระโลหิตของพระองค์เราจงออกไปหาพระองค์ที่นอกค่าย และยอมรับการถูกสบประมาทเช่นเดียวกับพระองค์”(ฮบ. 13:12-13)เพื่อเราจะได้มีกำลัง “ยึดถือพระคริสตเจ้าเป็นแบบอย่างเถิด” (1 คร.11:1) และเดินกลับไปสู่ชุมชนแห่งความเชื่อของตนเอง
ภาวนา:“ถ้าพระองค์พอพระทัย พระองค์ย่อมทรงรักษาข้าพเจ้าให้หายได้”(มก.1:41) ข้อตั้งใจ:“ข้าพเจ้าพยายามกระทำทุกสิ่งเพื่อเป็นที่พอใจของทุกคน มิได้เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน แต่เห็นแก่ประโยชน์ของทุกคน เพื่อเขาจะได้รับความรอดพ้น”(1คร. 10:33)
คุณพ่อเอนก นามวงษ์ รำพึงพระวาจาประจำวันได้ที่ www.kamsonchan.com
|