บทที่ 1 ข้าพเจ้าเชื่อถึงพระเป็นเจ้า พระบิดา

บทที่ 1.4 การตกในบาป

เราเข้าใจความเป็นจริงของบาปได้อย่างไร

       บาปปรากฏอยู่ในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ เราจะเข้าใจความจริงของบาปนี้ได้อย่างชัดเจนก็เฉพาะแต่ในความสว่างแห่งการเผยแสดงของพระเจ้าเท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความสว่างของพระคริสตเจ้า พระผู้ไถ่กู้ของทุกคน ณ ที่ซึ่งเกิดบาปอย่างมากมาย พระองค์ประทานพระหรรษทานให้อย่างท่วมท้น

การตกในบาปของทูตสวรรค์คืออะไร

       แต่เดิมนั้นปีศาจเป็นทูตสวรรค์ที่ดีที่พระเจ้าทรงสร้างขึ้นมา มีจำนวนหนึ่งกลายเป็นเทวดาชั่วเพราะการเลือกอย่างอิสระ และไม่มีการหวนคืนในการเลือกนี้ พวกเขาได้ปฏิเสธพระเจ้าและพระอาณาจักรของพระองค์ ดังนั้น จึงได้เกิดมีนรกขึ้น พวกมันพยายามให้มนุษย์เข้าร่วมในการก่อกบฎต่อพระเจ้าร่วมกันกับพวกมัน แต่พระเจ้าทรงประกาศยืนยันชัยชนะอย่างถาวรเหนือความชั่วในองค์พระคริสตเจ้า

บาปประการแรกของมนุษย์คืออะไร

       เมื่อถูกปีศาจล่อลวง มนุษย์ชายหญิงคู่แรกยอมให้ความไว้วางใจในพระผู้สร้างของตนตายไปจากหัวใจของพวกเขา ในความไม่เชื่อฟังนี้พวกเขาต้องการเป็น “เหมือนกับพระเจ้า” แต่โดยปราศจากพระเจ้าและมิใช่ตามน้ำพระทัยของพระเจ้า (ปฐก 3:5)  ดังนั้นอาดัมและเอวาจึงได้สูญเสียพระหรรษทานแห่งความศักดิ์สิทธิ์ดั้งเดิมและความยุติธรรมไปทันที ทั้งสำหรับตัวเขาเองและบุตรหลานทุกคนของพวกเขาด้วย

บาปกำเนิดคืออะไร

       บาปกำเนิดคือบาปที่มนุษย์ทุกคนได้รับเมื่อเกิดมา เป็นสถานภาพของการขาดความศักดิ์สิทธิ์และความยุติธรรมดั้งเดิมเป็นบาปที่ “ตกทอด” มาถึงเรา ไม่ใช่ “กระทำด้วยตนเอง” เป็นภาวะของการเกิดมาเป็นมนุษย์ที่ไม่ได้เป็นการกระทำส่วนตัวเนื่องจากความเป็นหนึ่งเดียวกันของต้นกำเนิดของมนุษย์ทั้งปวง บาปกำเนิดได้รับการถ่ายทอดมากับธรรมชาติมนุษย์บุตรหลานทุกคนของอาดัม “ไม่ใช่โดยการลอกเลียน แต่โดยการแพร่กระจายไป” การถ่ายทอดนี้ยังคงเป็นธรรมล้ำลึกที่เราไม่อาจเข้าใจได้อย่างเต็มที่

ผลสืบเนื่องจากบาปกำเนิดคืออะไร

       คือธรรมชาติของมนุษย์ แม้ไม่ได้เสียหายไปทั้งหมด แต่ก็ก่อให้เกิดบาดแผลขึ้นในพลังตามธรรมชาติของเขา ทำให้เขาตกอยู่ในอวิชชา  ความทุกข์ทรมาน อยู่ในอำนาจแห่งความตายและมีความโน้มเอียงไปในทางบาป ความโน้มเอียงแบบนี้เราเรียกว่าราคะตัณหา

หลังจากบาปแรกแล้วพระเจ้าทรงกระทำอะไร

       หลังจากบาปแรกนั้นโลกจมอยู่ในบาป แต่พระเจ้ามิได้ทรงปล่อยให้มนุษย์ตกอยู่ในอำนาจของความตาย ตรงข้าม พระองค์ทรงแจ้งให้เขาทราบล่วงหน้าด้วยวิธีการอันล้ำลึก ในการประกาศข่าวดีเรื่องความรอดพ้นเป็นครั้งแรก (PROTOEVANGELIUM) (ปฐก 3:15) ความชั่วจะต้องพ่ายแพ้และมนุษย์จะได้รับการช่วยให้พ้นจากการตกในบาป เป็นการประกาศครั้งแรกถึงพระเมสสิยาห์ และพระผู้ไถ่กู้ ดังนั้น การตกในบาปจึงถูกเรียกว่า “ความผิดอันน่ายินดี” ทั้งนี้เพราะ “มีบุญได้มีพระผู้ไถ่ผู้ยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้” (พิธีกรรมในวันเสาร์ศักดิ์สิทธิ์)