ในขณะที่นักบุญเปาโลเขียนจดหมายฉบับที่ 2 ถึงทิโมธี ท่านได้บอกว่ากับทิโมธีว่า ในยามที่ท่านต้องต่อสู้กับการจับกุมและสู้คดีอยู่นั้น<<เหลือเพียงลูกา ที่ยังอยู่กับข้าพเจ้า>>{2ทธ.4:16}

          มีเพียงลูกาเท่านั้นที่อยู่ที่เป็นเพื่อนท่าน ไม่ละทิ้งท่าน นักบุญลูกาเป็นผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย เมตตาต่อคนที่โดดเดี่ยวและถูกทอดทิ้ง

          ในพระวรสารของท่าน ได้เน้นเรื่อง “พระเมตตา” ไม่ใช่เรื่องความเมตตาเกี่ยวกับตัวท่าน แต่เป็นพระเมตตาของพระเจ้าที่มีต่อมนุษย์ทุกคน ซึ่งหลาย ๆ เรื่องจะไม่พบในพระวรสารฉบับอื่น ๆ เช่น หญิงคนบาป{ลก.7:37}; ชาวสะมาเรียใจดี{2ทธ.4:16}; ลูกล้างผลาญหรือบิดาผู้ใจดี{ลก.15:11-31}; อุปมาเรื่องเศรษฐีกับลาซารัส{ลก.16:19-31}; คนโรคเรื้อนขอบคุณพระเจ้า{ลก.17:16}; คนเก็บภาษีภาวนาในพระวิหาร {ลก.18:10};เรื่องของศักเคียสคนเก็บภาษี{ลก.19:2};, และผู้ร้ายกลับใจ{ลก.23:40}

          เรื่องต่าง ๆ ที่นักบุญลูกาเขียนในพระวรสารของท่านแสดงให้เห็นถึงมนุษย์ เป็นผู้ได้รับพระเมตตาของพระเจ้าและท่านเองไม่เพียงสักแต่เขียนเท่านั้น แต่ปฏิบัติตนเป็นผู้เมตตาต่อผู้อื่นด้วย

          นี้ฉลองนักบุญลูกา คริสตชนสามารถเรียนรู้และเลียนแบบคุณลักษณะของท่านนักบุญลูกาได้ นั่นคือ เอาใจใส่พี่น้องที่ถูกทอดทิ้ง เห็นอกเห็นใจผู้ที่ล้มลุกคลุกคลาน ไม่เหยียบย่ำผู้ที่ต่ำต้อยกว่าตน<<ผู้มีใจเมตตา ย่อมเป็นสุข เพราะเขาจะได้รับพระเมตตา>>{มธ.5:7} 

>>​ข้าวที่จะเกี่ยวมีมากแต่คนงานมีน้อย<<

{มธ.9:37}

คุณพ่อเอนก นามวงษ์

รำพึงพระวาจาประจำวันได้ที่ www.kamsonchan.com