(ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต)

ในอดีต มีแม่ทัพผู้หนึ่ง ชื่นชอบต่อการสะสมของเก่าเป็นอย่างยิ่ง
อยู่มาวันหนึ่งก็ได้นำของเก่าออกมาทำความสะอาด
ในขณะที่หยิบของเก่าชิ้นโปรดขึ้นมานั้น ด้วยความไม่ระวัง
พลันทำของเก่าชิ้นนั้นหลุดมือร่วงลงพื้น

แม่ทัพตกใจรีบตะครุบเอาไว้อย่างรวดเร็ว แม้มันจะไม่หล่นแตก
แต่ใจของแม่ทัพก็ตื่นตระหนกแทบจะสลายไปก่อนหน้านี้
ใบหน้าจึงชุ่มไปด้วยเหงื่อ ในขณะนั้นท่านก็ได้คิด

“ข้านำพาพลมากมายจำนวนนับหมื่นนับแสนออกไปรบ
ความเป็นความตายอยู่ตรงหน้า ข้าหาได้กลัวตายไม่
แต่ทำไมวันนี้ เพราะแก้วใบเล็ก ๆ ใบเดียว
ทำให้ข้าตื่นตระหนกได้ถึงเพียงนี้ ”

ฉับพลันท่านก็แจ้งใจ
หยิบแก้วใบนั้นปาทิ้งลงไปบนพื้นจนแตกละเอียดไม่เป็นชิ้นดี

เป็นจิตที่ยึดอยู่กับการได้และสูญเสีย เราจึงมีทุกข์ สุข ยินดี โศกเศร้า
ด้วยอัตตาที่เกิดขึ้นจากการครอบครอง ทำให้เราไม่อาจที่จะเป็นอิสระ
ทำให้เราวางไม่ลงปลงไม่ได้ ความทุกข์ความกลัดกลุ้มความกังวลจึงตามมา
แม่ทัพผู้นี้ได้แจ้งแล้วซึ่งสัจธรรม ปลดปล่อยตัวเองจากวัตถุที่คอยพันธนาการ
ท่านไม่เพียงแต่เป็นผู้กล้า แต่ยังพร้อมด้วยปัญญา

ความสุขที่แท้จริงนั้น ไม่ใช่อยู่ที่ทรัพย์สมบัติมากมาย
แต่อยู่ที่การแสวงหาความสงบสุขแห่งวิถีจิต ท่านล่ะคิดอย่างไร ?

โดย คุณสุญาโณ จงตระกูลศิริ