(ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต)

ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่ว ๆ ไป เรียน เที่ยว นอน กิน อยู่หอ
ไม่อยากอยู่บ้าน ดึก ๆ ผมก็โทรคุยกับแฟนของผม
ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผม
และผมก็เชื่อว่าใคร ๆ เค้าก็ทำแบบนี้กัน

"จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าวรื้อยาง กินกับอะไรบ้าง"

"แล้วตอนกิน ตัวเองคิดถึงเค้ามั้ยเนี่ย รู้มั้ยตัวเอง
ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย เค้าอยากเป็นกระสือที่รัก จะได้เห็นใจไง"

"ตัวเอง วางก่อนดิ ก่อนดิ"

ประโยคต่าง ๆ ที่ผมได้คิดและคัดสรรเตรียมพร้อมมาต่าง ๆ ก่อนโทร
ผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนดึกไปกับการคุยโทรศัพท์
ระยะเวลาที่ผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้งนั้น
พอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่ผมก็ไม่ชอบนะ
หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ "ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน"

เอ้อ เกือบลืมไปอีกอย่าง กิจวัตรอีกอย่างนึงของผมก็คือ
แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน

"ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง"

"เย็นนี้กินข้าวอิ่มมั้ย"

"วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง"

"อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ"

โธ่!คำถามเดิม ๆ ผมก็ตอบไปแบบเดิม ๆ แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที
ยังคงโทรหาผมเป็นประจำ โชคดีที่ผมพยายามตัดบท
ผมกับแม่น่ะ คุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว ก็มันไม่มีอะไรจะคุย จะให้ผมทำยังไง

จนกระทั่งวันนั้น ...

"ตัวเองตอบเค้าได้รึยังว่ารักเค้ามั้ย"

"เร็ว ๆ สิ เค้ายังอุตส่าห์บอกรักตัวเองไปแล้วนะ"

"แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีกหรอ"

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ... เสียงจากโทรศัพท์บอกผมว่า
มีสายซ้อน ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อว่า "'Home"

"โธ่ แม่ โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย"

ผมไม่สลับสาย ผมยังคงคุยกับสุดที่รักของผมต่อไป เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่แม่จะคุยกับผม
ก็คงเป็นประโยคเดิม ๆ

และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้าย ที่ผมจะมีโอกาสฟังเสียงของแม่...

หลังจากนั้นไม่นาน ทางญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า...
เมื่อคืนนี้ บ้านของผมถูกขโมยเข้า และแม่ของผมขัดขืน และได้ต่อสู้กับโจร
จึงถูกโจรใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง แม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
ญาติของผมเล่าอีกว่า ตอนไปพบศพแม่นั้น ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้แน่น
และเบอร์โทรออกล่าสุดของเธอ ไม่ใช่โทรแจ้งตำรวจ หรือเรียกรถพยาบาล
แต่แม่เลือกที่จะโทรหา "ผม" สิ่งสุดท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือ
โทรศัพท์หาผม เพื่อฟังเสียงของผม วินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม
ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น...

วันนั้นผมเลือกที่จะคุยกับแฟนผม ดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม
ผู้หญิงคนเดียวในโลก... ที่คุยกับผมเป็นคนแรกในชีวิต
ผู้หญิงคนเดียว...ที่ผมสามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา
โดยที่ผมไม่ต้อง...เตรียมบทพูดใด ๆ ไม่ต้อง...กังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่
ไม่ต้อง...มีมุข ไม่ต้อง...มีคำหวานใด ๆ

คนเดียวในโลก...ที่โทรมาหาผม เพียงแค่ฟังผมพูดประโยคเดิม ๆ

คนเดียวในโลก...ที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะโปรโมชั่นแพงแค่ไหนก็ยังโทรหาผม

และคนเดียวในโลก...ที่เลือกคุยกับผม ในวินาทีสุดท้ายในชีวิต

ในบางครั้งประโยคที่ว่า "ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดที่จะแก้ตัว"
มันก็ไม่เป็นความจริง "เพราะบางปรากฏการณ์ในโลก เกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว"
อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม

หลังจากนั้นไม่นาน แฟนผม ที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอวันหลาย ๆ ชั่วโมง ก็ทิ้งผมไป
วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น หลาย ๆ อย่างที่คนส่วนใหญ่ทำ
มิได้หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป เพราะตัวเราเท่านั้น
ที่เป็นผู้ต้องรับผลการกระทำของเราเอง

"เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป"

ทุกวันนี้ผมนั่งมองโทรศัพท์ รอที่จะตอบคำถามเดิม ๆ ให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง
แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่มีอีกแล้ว..."

 

โดย คุณสุญาโณ จงตระกูลศิริ