บทที่ 3  ชีวิตของการภาวนา

                การภาวนาเป็นชีวิตของหัวใจใหม่ ทำให้เรามีชีวิตจิตใจทุกขณะ ทุกเวลาถือว่าเหมาะสมที่จะภาวนา แต่พระศาสนจักรเสนอช่วงเวลาภาวนาที่แตกต่างกันเพื่อคริสตชนจะได้ภาวนาอย่างต่อเนื่อง คือ ช่วงเช้าและเย็น ก่อนและหลังรับประทานอาหาร การทำวัตร การร่วมมิสซาวันอาทิตย์ และกิจศรัทธาอื่นๆ “เราต้องระลึกถึงพระเป็นเจ้าบ่อยกว่าที่เราหายใจ” (น. เกรโกรีแห่งนาเซียน)   

การแสดงออกของการอธิษฐานภาวนา

การดำเนินชีวิตการภาวนามี 3 รูปแบบ  คือ  การภาวนาออกเสียง  การเพ่งญาณและการรำพึง

• การภาวนาออกเสียง    เป็นการเข้าร่วมกันของร่างกายกับการภาวนาภายในของหัวใจ
• การรำพึงภาวนา          คือการภาวนาด้วยการไตร่ตรอง เป็นการใช้ความคิด สร้างมโนภาพ   อารมณ์ความรู้สึก
                                      และความปรารถนา
• การเพ่งญาณ              คือการพิศเพ่งพระเป็นเจ้าในความเงียบและในความรัก  เป็นการแสดงออกแบบซื่อๆ
                                      ถึงธรรมล้ำลึกแห่งการภาวนา ใส่ใจต่อพระวาจาของพระเจ้า

การต่อสู้ของการภาวนา

                การภาวนาเป็นพระพรแห่งพระหรรษทานและการตอบสนองที่เด็ดเดี่ยว การภาวนาเป็นการ “ต่อสู้” กับตัวเอง กับสภาพแวดล้อม และเหนือสิ่งอื่นใด คือการต่อสู้กับผู้ล่อลวง เราภาวนาขณะที่เราดำเนินชีวิตและเราดำเนินชีวิตตามที่เราภาวนา เราต้องเผชิญกับแนวคิดที่หลงผิดเรื่องการภาวนา ยังมีหลายคนที่คิดว่าการภาวนาไร้ประโยชน์ เพื่อจะเอาชนะอุปสรรคเหล่านี้ จำเป็นต้องมีความสุภาพ ความไว้ใจและความพากเพียร ความวอกแวก เป็นความยากลำบากของการภาวนาที่เราเคยชิน บ่อยครั้งการภาวนาเกิดความแห้งแล้ง เพื่อเอาชนะความยากลำบากนี้ต้องยอมให้ตนเองยึดแน่นกับพระเจ้าในความเชื่อ ความเกียจคร้าน เป็นการประจญอีกแบบหนึ่งเกิดจากความหละหลวมในการตื่นเฝ้า